China traspasou unha barreira ética ao clonar monos
O 22 de febreiro de 1997 os medios de comunicación abalanzáronse sobre a historia científica do ano. A imaxe máis repetida en portadas e telediarios foi a ovella Dolly, o primeiro mamífero clonado, xunto ao seu pai científico, Ian Wilmut, investigador do Instituto Roslin e xefe do equipo que conseguira a clonación.
Detrás dos focos tamén había unha nai, polo menos intelectual. En 1996, a bioingeniera Angelika Schnieke (Oberhausen, 1956) traballaba como investigadora doctoral en PPL, unha empresa vinculada ao Roslin. Estudaba como xerar animais clonados que producisen no seu leite proteínas de interese farmacéutico para humanos. Ela foi a que suxeriu aos xefes do proxecto que clonasen células adultas extraídas da mama en lugar doutras extraídas de embrions, o que finalmente permitiu a creación do Dolly, asegura. Wilmut foi o primeiro autor do artigo que describiu o achado na prestixiosa revista Nature. Dez anos despois el mesmo recoñeceu que a maior parte do traballo fixérono outros, principalmente Keith Campbell, último firmante do artigo, e a propia Schnieke, que foi a segunda e que, aínda que asegura que "ás veces" pensa por que non lle deu máis crédito ao resto do equipo non cree que mereza "a pena seguir pensando en iso", explica Schnieke nesta entrevista. "Clonar humanos non ten ningún sentido, pero desde o punto de vista técnico é posible facelo" Trala súa participación na clonación de Dolly, Schnieke volveu a Alemania e actualmente é catedrática de biotecnoloxía animal na Universidade Técnica de Múnich, onde investiga con porcos clonados como modelo do cancro. Esta semana visitou Madrid como parte do xurado do Premio Fronteiras en Biomedicina da Fundación BBVA, onde, lamenta, as candidaturas de mulleres son aínda demasiado escasas.
|
Comentarios
Publicar un comentario